Сягоньня сонца ткала дываны:
На шэрых стрэхах залатыя ніці.
Яны былі прыгожыя, як сны,
Якім ў жыцьці ніколі нельга збыцца...
А вецер пражу сонечную рваў,
На крылах паразносіў па кусочку,
Нагія гольлі бляскам аснаваў,
Навіў на плот празорныя маточкі.
Я ціха выйшла пражу пазьбіраць,
Зьвіла ў клубкі яе зь зямлі адталай
I захацела зноў палотны ткаць,
Якіх ў жыцьці яшчэ я недаткала...
1964
|
|
